رمان من

گفتی که پــَر بکش ، برو از آسمان من

باشـد ، قبـول ، کفتر ِ نا مهربان من

هر بار گفته ام که : تو را دوست دارمت

پـُر می شود از آتش ِعشقت دهان من

این جمله که برای بیانش به چشم تو

افتـاده است باز به لکنـت ، زبان من

آنقدر عاشقـم که تو عاشـق نبوده ای

دیگر رسیـده کارد ، بر این استـخوان من

نه ، شاهنامه نیست که تو پهلوان شوی

این یک تراژدی ست ـ غم ِداستان من

یک شب بیا و ضامن ِ من باش نازنین !

وقتی دخیـل ، بستـه به تو آهوان ِ من

دل بــرکن و به شهـرِ دل ِ من بیا عزیز!

زخـم زبان مردم ِ چشـمت ، به جان ِ من

باید که باز با تو خـدا حا فظـی کنـم

آخر رسیـده است به پایـان ، زمان من

دیدی که سخت نیست تنها بدون من

و صبح می شوند شب ها بدون من

این نبض زندگی بی وقفه می زند

فرقی نمی کند با یا بدون من

دیروز اگر چه سخت امروز هم گذشت

طوری نمی شود فردا بدون من

گاهی گرفته ام اینجا بدون تو

تو چی؟ چگونه ای آنجا بدون من

یلدا گرفته ای؟گفتی نمی شود

دیدی که می شود یلدا بدون من